“મોરલા નાચે
                                                                   માંડવો સૂનમૂન
                                                            ખભો ભીંજાયો”

માણસ ના જીવન નો એક નિર્ણાયક પડાવ એટલે “લગ્ન”.
ખુશી નો અવસર. મોજ ની હેલી. આશીર્વાદો ની વર્ષાઋતુ. ઋતુ કોઈ પણ હોય, મુર્હત ક્યારનું પણ હોય પણ એમાં હર્ષોલ્લાસ નો ભેજ તો હોય જ.
આમ તો મોરલા શ્રાવણ ભાદરવા મા જ જ્યારે શ્યામ વાદળો ની યાત્રા નીકળે ત્યારે જ નાચતા હોય છે. પણ લગ્નના અવસર મા કોઈ પણ ઋતુ હોય મોરલા આખાય પરિવાર ને આશીર્વાદ આપવા અચૂક આવે. અત્યાર ના સમયમા પશુ પક્ષીઓ ના ઘર તોડી આપણે આપણા ૮ – ૧૦ માળ ના ઘર બનાવી દીધા છે.
એટલે મોરલા ઓ ભીંત ઉપર નચાવા પડે છે.

લગ્નનો દિવસ આવે છે, તડામાર તૈયારીયો ની નિર્ણાયક ઘડી આવે છે. નાચ, ગાયનો, સુગંધિત વાતાવરણ અને લાલ પીળા દિવડા ઓ ની વચ્ચે શુદ્ધ મંત્રોચાર ચાલી રહ્યા છે.

સવા બે કલાક ની વિધિ પછી દીકરી વિદાય ની ઘડી આવે છે. માંડવા સામે કોઈ જોતુ પણ નથી. એ સૂનમૂન માંડવો નવદંપતી ના લગ્નની શાક્ષી જ બની ને રહી જાય છે.

દીકરી વિદાય વખતે પિયર પક્ષ અને સાસરીયા પક્ષ ની સ્ત્રીઓ ના મોઢા પર ની લાલાશ ફિક્કી થઈ ગઈ હોય છે. અશ્રુભીની આંખે બધા દીકરી ને વિદાય આપી રહ્યા હોય છે. દીકરી બધા સ્નેહસબંધી, સગાવહાલા, નાના મોટા ભાઈ, બહેન, માઁ બધાને વળગી ને છેલ્લે બાપ ને ભેટવા નો વારો આવે છે. બાપ ના ખભા ઉપર માથુ મુકીને રડે છે અને બાપ ના ચકચકિત આભલાવાળા ઝભ્ભા ઉપર આંસુઓ ની છાર બાઝી જાય છે. બાપ નો ખભો આંસુઓ થી ભીંજાઈ જાય છે. અને દરેક બાપ દીકરી ને એક જ શિખામણ આપે છે કે બેટા એ ઘર મા સુખ હોય કે દુઃખ હવે તારું  સાસરુ જ તારું ઘર છે. અને ભીંજાયેલા ખભે બાપ બીજી જવાબદારીઓ માં વ્યસ્ત થઇ જાય છે

મૌલિક રામી
“વિચાર”